شیطان گاهی ما را می‌ترساند که: «تو ایمان لازم راهم نداری.» هر طرف که بچرخیم، می‌بینیم یک نوع ترس در اطراف‌مان وجود دارد. ترس خیلی کارها می‌کند، زجر می‌دهد و آزار. فقط تصور کنید چه‌قدر رها و آزاد بودید اگر مجبور نبودید با ترس‌های‌تان دست و پنجه نرم کنید.

 ترس از نداشتن، ترس از آن‌چه در گذشته برای‌مان اتفاق افتاده، ترس از آینده، ترس از تنهایی، ترس از آدم‌هایی که می‌شناسیم، ترس از این‌که آنانی که دوست‌شان داریم، درست عمل نکنند و در مشکل بیفتند، ترس از بازنشستگی و...
فقط یک راه برای مقابله با ترس وجود دارد و آن هم داشتن ایمان است.
ترس، جلوی پیشرفت را می‌گیرد. هر وقت می‌خواهید قدمی بردارید، حال چه بخشش باشد، چه خدمت، چه رشد روحانی، با هر قدمی که به جلو برمی‌دارید (به سمت پیروز شدن)، دشمن هم سعی می‌کند شما را یک قدم به عقب برگرداند و شما را به همان‌جایی که بودید، ببرد، به همان گذشته‌ی راکد.
ما باید با ایمان راه برویم نه با دیدار. با قدم‌های ایمانی است که به جایی می‌رسیم ولی هر بار که با ایمان راه برویم، شیطان با ترسی که برای‌مان به‌وجود می‌آورد، ما را به عقب برمی‌گرداند، حتی اگر بخشش باشد، چه بخشش از نظر این‌که کسی را ببخشید یا بخشش مالی.
گاهی هنگامی که می‌خواهیم چیزی را به کسی ببخشیم، ترس به‌سراغ ما می‌آ‌ید که: «پس خودم چی؟ من خودم نیاز دارم، حالا اگر پول کم آوردم چی؟»
چه زیبا فرموده خداوند آسمان‌ها و زمین:

«بگواگرشمامالک خزاین پروردگارمن بودید درآن صورت بخاطر تنگ نظری امساک می کردید مبادا انفاق مایه تنگ دستی شماشود، و انسان تنگ نظراست.» (سوره‌ی اسراء، آیه‌ی 100)

می‌بینید که ما اگر گنج خدا را هم داشتیم، از ترس این‌که کم نیاید و چیزی برای خودمان نداشته باشیم، به کسی نمی‌دهیم و از کمک به دیگران خودداری می‌کنیم و این ترس، چیزی نیست مگر از جانب شیطان که جلوی پای‌مان می‌گذارد که بخشنده نباشیم شیطان خود می‌ترسد که مبادا انسان بتواند دارای صفات خدا شود و همان‌طور که خدا بخشنده است، مبادا انسان هم بخشنده شود، همان‌طور که خداوند رحیم است، مبادا انسان هم رحیم شود.
پس بیایید مراقب این اگرها که نشانه‌ی وجود ترس است، باشیم. همین اگرهاست که شیطان در فکرمان، ما را تهدید می‌کند. برخی از این تهدیدها، به‌صورت حرف است و بعضی دیگر، به‌صورت تصویر که بیش‌تر آن‌ها، هرگز اتفاق نمی‌افتد، مگر با فکر کردن زیاد به آن‌ها. به همین دلیل است که گفته می‌شود: «از هرچه بترسی، بر سرت می‌آید.» برگرفته ازکتاب قصرآرامش